Deel VIII
Nou is dit Ou
Kersaand in Puerto Natales. Die weer is oeserig: bewolk en reënerig. Nes jy
buitentoe stap, begin dit te stuifreën.
But I go with
the flow. Christopher Isherwood se "I
am a camera" is so waar van reis. ‘n Mens neem die hele tyd waar, jy tel
indrukke op soos ‘n magneet. Hopelik sal ek more die gletsers kan besoek. Nie
goeie hoop nie. Die Andes is toegetrek.
Ek gesels met
‘n egpaar uit Santiago. Vertel vir hulle hoe Pablo Neruda eendag in Isla Negra ‘n
sinkende skip aanskou het en twee dae later het hy en sy geliefde Matilde die
see ingewem en ‘n stuk hout, glo ‘n deur, land toe gebring. En daardie deur was
uiteindelik die lessenaar waarop hy geskryf het!
Die Canto
general is geskryf op die deur van ‘n skip!
Al die
objekte wat hy deur die jare versamel het soos skulpe het hy netjies skoon
gemaak en uitgestal. Pragtige kleurvolle skulpe: goudgeel en selfs rooi.
Die
betowering van die Andes gaan nie verby nie. ‘n Mens bly bewus van die berg se
aanwesigheid.
Andes
Miskien sou ‘n
mens hierdie berg
as UX design
kan beskryf,
oor die
genotvolle interaksie
en waarde wat
‘n mens put
uit hierdie
objek, vir die doeleindes
van hierdie
gedig, ‘n produk.
Die Andes was
eerste hier,
en sal hier
wees ná my vertrek.
Oor hierdie
berg sal jy nooit
‘n in
memoriam hoef te skryf,
of ‘n lykdig
oor die ontslapene,
‘n stil
vertrekkende nie.
Die berg is
lewegewend,
gooi skadu's,
huisves onbesonnenes
wat
onbeskaamd tot bo klouter.
Vulkane het ‘n
lewe van hul eie:
vol kokende
lawa, of koue as
nes digters
wat ophou dig.
Geoloë se
voorspellings
gefnuik en
buite voorskrif
staan die
Andes stoets,
onbewus van
al die huldeblyke,
foto's,
skryfsels. Ook hierdie gedig
laat haar
koud. Hierom versluier
sy haar agter
‘n grys wolk:
"Jy laat
my, soos al die ander, koud."
*
En so elke
tweede dag lees ek Die Burger aanlyn om te weet wat in Zumaland aangaan.
Die moderne reisiger kan weens die internet en sms’e nie meer wegvlug nie. Jy
bly op twee vlakke reis: tuis en die nuwe land. Bykans soos ‘n boot wat wil-wil
wegvaar, maar vasgemeer bly.
Lees hoe twee
regsgeleerdes meen Afrikaans aan Stellenbosch het geen spesiale posisie nie.
Die een ‘n regsgeleerde “hou ‘n leerstoel”; waarskynlik eerder beklee?
Van hier
stuur ek ‘n reaksie oor Afrikaans en hoe vertalings in elk geval die vetjies
van ‘n taal afsny. Politieke korrektheid en ‘n beskamende onkunde oor
taalpolitiek en -filosofie lê aan die basis van hierdie swiepende uitlatings.
Christi van
der Westhuizen se reaksie oor Zuma laat my egter regopsit.
Ek begin aan ‘n
brief komponeer:
My brief het betrekking op Christi van der Westhuizen (“Zuma is dalk ons skuld ook”, 16 deser) waarin sy beweer: “As Suid-Afrikaners moet ons ons afvra waarom ons op hierdie tydstip met so ‘n leier vorendag gekom het.”
Hoeveel onse is daar in haar pond? En om die skuld opnuut te verplaas, selfs met ‘n dalk, ontneem Zuma en die ANC van agentskap. By geleentheid het Murray la Vita kwispelend verwys na me. Van der Westhuizen se wit kuif wat hom herinner aan Susan Sontag s’n. En dit is waar die ooreenkoms bly: by die kuif.
Op die jongste foto’s is die kuif nie meer wit nie en Sontag sou beslis hierdie onsinnighede bevraagteken het as gedeë intellektueel.
Van werklike diepsinnige, gebalanseerde sosiale kommentaar is daar selde iets te vinde in die beterweterige en eensydige rubrieke.
Genoeg van
die taalstryd en politieke kommentators wat net sien wat hulle wil sien. En
vergeet hoe die beursie dunner word in ‘n vreemde land danksy die wanbestuur
van ons land.
*
Dis
Oukersaand.
Die kalkoen
wag.
A, daar lig
die Andes se sluier!
Die sneeu lê dik. Tog sal ons hopelik more op die bootvaart kan gaan.
Die sneeu lê dik. Tog sal ons hopelik more op die bootvaart kan gaan.
© Joan Hambidge
